[ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΑΚΡΥΑ...]
Όχι, δεν έχω δάκρια πια για σένα
ψεύτρα Νυχτιά, με τα διαμαντικά
και με τα μάτια σου τα ηλεκτρισμένα.
Στο κάλεσμά σου είμαι άφωνη σα μνήμα.
Και τα τραγούδια τα νοσταλγικά
κ’ οι έρωτες μου σαν το κομμένο νήμα.
Άλλοτε πίστευα στην ομορφιά σου
κι’ όλη καρδιά γινόμουν να πονή.
Κι’ απ’ τις αγάπες σου κι’ απ’ τα καρφιά σου.
Τώρα βλέπω με φρίκη να σιμώνης.
Μη με χαϊδεύεις έτσι ταπεινή,
το μίσος μου μονάχα δυναμώνεις.
Σ’ ΕΝΑ ΦΙΛΟ
Θαρθώ ένα βράδι, στρέφοντας στο δρόμο που με παίρνει,
θαρθώ να σ’εύρω μοναχόν με το παλιό όνειρό σου.
Η Εσπέρα τις λεπτές σκιές νωχελικά θα σέρνη,
περνώντας στο μοναχικό μπροστά παράθυρό σου.
Στη σιωπηλή σου κάμαρα θα με δεχτής και θάναι
βιβλία τριγύρω σε σιωπή βαθιά εγκαταλειμμένα.
Πλάι πλάι θα καθήσουμε. Θα πούμε για όσα πάνε,
για όσα προτού τα χάσουμε μάς είνε πεθαμένα,
για την πικρία της άχαρης ζωής, για την ανία,
για το που δεν προσμένουμε τίποτε ν’αληθέψη,
για τη φθορά, και σιγαλά στη σκοτεινή ησυχία
θα σβήση κ’ η ομιλία μας κ’ η τελευταία μας σκέψη.
Μα η νύχτα στο παράθυρο θαρθή να σταματήση
Μύρα κι ανταύγειες αστεριών κι’ αύρες θ’ ανακατέψη
με το μεγάλο κάλεσμα που θ’ αποπνέη η Φύση,
ΟΝΕΙΡΟ
Δε μ’ έφτανε ούτε καν αχός
μέσ’ στη ζωή που ζούσα.
Κ’ η θύμηση λιγόθυμη
των όσων αγαπούσα.
Κ’ ήρθε η ματιά σου γελαστή
εαρινή ελπίδα
και για τα που μου λείψανε
μου μίλησε μ’ ελπίδα.
Μα είνε οι χαρές μας φτερωτές
και το φθινόπωρο είνε
μέσα στην ίδια μου φωνή
που σου φωνάζει: μείνε.
Και της ματιάς σου ο γελαστός
ήλιος θα βασιλέψη
και τ’ όνειρο θα ξεχαστή
προτού καν αληθέψη.
2 σχόλια:
Ειναι πραγματικά υπέροχα και τα τρία που έχετε αναρτήσει..Πιο πολύ θα ήθελα να σταθώ στο "Οχι ,δεν έχω δάκρυα"το οποίο το θεωρώ από τα πλέον κορυφαία της μεγάλης αυτής ποήτριας..
Η αλλαγή στην διάσταση της νυχτός που αναβλύζει μέσα από αυτό το ποίημά της, καθώς και ο τρόπος που χρησιμοποιεί προκειμένου να φτάσει στην παγερή στάση που κρατά τελικά απέναντί της ,μας κάνει βάσιμα να πιστεύουμε πια ότι δεν υπάρχει χτίσιμο μες στου καιρού το γύρισμα, ούτε κι αποκορύφωμα κάποιας θολής μας τρέλας..Ο καιρός και οι αλλαγές του παράλληλα με μια ζωή που όσο κι αν βιώνεται, καταναλώνεται τελικά και τελειώνει..Ισως μια επιτυχία στην σύμπλευση αυτων των δύο έστω και για καποιο διάστημα του χρόνου μας να είναι τελικά μια επιτυχία..ίσως!
Ή πάρα πολύ απλά: όλα εκείνα που κάποιες φορές μας γέμιζαν με συναισθήματα χαράς και ευτυχίας,τα ίδια εκείνα μας πονούν και μας πικραίνουν...σε στιγμές που θα είχαμε κάτι παραπάνω ανάγκη από τα απλά τρελά γυρίσματα του καιρού... Σας ευχαριστώ πολύ για τον στοχασμό σας.
Δημοσίευση σχολίου