Η ελληνική ποίηση μας είναι συνήθως γνωστή μέσα από τους πασίγνωστους κυρίους και το ασθενές φύλο αν και έχει δώσει αξιόλογα δείγματα κατά καιρούς, παραμένει ακόμα και στις μέρες μας άγνωστο για τους πιο πολλούς από εμάς. Με αφορμή δύο ποιήματα της Θεώνης Δρακοπούλου-Παππά, γνωστή ως Μυρτιώτισσα, για την γυναίκα της Σπάρτης και της Μάνης κάνω μια προσωπική καμπάνια με θέμα την γυναίκα στην ποίηση, στην λογοτεχνία κλπ. Θα ακολουθήσουν και έργα άλλων ξεχασμένων δημιουργών και παρακαλώ όποιος έχει επιπλέον πληροφορίες επί του θέματος να τις προσκομίσει στο blog.Καλό μήνα σε όλους μας...
Όταν σε βλέπω
Όταν σε βλέπω σιωπηλή και μ’ αυστηρό το βλέμμα, με πάθος προς το αγώνισμα να ορμάς, γνήσιο να ρέει στις φλέβες σου νιώθω τ’ αγνό το αίμα, το αίμα της αρχαίας λεβεντιάς. Σπαρτιατοπούλα κάποτε θε να ’σουν. με καμάρι θα σ’ τα ’χουν στεφανώσει τα μαλλιά, στο στίβο όταν το πέταγες, Δομνίτσα, το λιθάρι, μακρύτερα κι απ’ όλα τα παιδιά
Στην κυρία Α.Χ.
Το γένος Μαυρομιχάλη
Πόσα φωλιάζουν μέσα σου! Το ηρωικό το αίμα, που σου ’δώσ’ ο πατέρας σου κι ανθεί μες στην καρδιά σου, το νιώθω απ’ το νοσταλγικό και το βαρύ σου βλέμμα, παλεύει με την κούραση της μητρικής γενιάς σου. Μ’ αν και σε πάθος σιωπηλό τυλίγετ’ η ζωή σου άσβηστη πάντα την κρατάς τη φλόγα της φωτιάς σου, την ύφαν’ η λεβέντισσα η Μάνη την ψυχή σου κι η ερωτιάρα η Βενετιά την ξωτική εμορφιά σου.
21 - 11- 1928
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου