ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Αναδημοσίευση από την στήλη "ΕΝΤΟΣ..ΕΚΤΟΣ" της εφημερίδας ''ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ"
του Γιάννη Βαρελλά
Ο τίτλος του συγκεκριμένου κειμένου είναι παραπλανητικός. Σκόπιμα προτιμήθηκε έτσι, για να μην «πειράξει» την μέρα αυτού που θα σταθεί μόνο στον τίτλο και δεν θα προχωρήσει παρακάτω, νομίζοντας ότι πρόκειται για μια ακόμα αναφορά στο θέμα των σκουπιδιών που το μέλλον τους σοβαρά απασχολεί το παρών μας.
Σε όποιον προχωρήσει όμως την ανάγνωση, ο τίτλος αλλάζει.Ο κανονικός τίτλος είναι «Άνθρωποι στα σκουπίδια»Ποια σκουπίδια; Της γειτονιάς μου ..της γειτονιάς σου..της γειτονιάς που περνάς με το αυτοκίνητό σου και κοιτάζεις έξω .Ποιοι άνθρωποι; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως πόσοι.. Πολλοί!
Ολοένα και αυξανόμενος είναι ο αριθμός των ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια. Σκίζουν τσάντες, ανακατεύουν περιεχόμενα, επιλέγουν αντικείμενα. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι δεν ψάχνουν για κάποια πράγματα που ο άκρατος καταναλωτισμός μας τα οδήγησε στον κάδο σχεδόν αχρησιμοποίητα,αλλά ότι ψάχνουν για φαγώσιμα. Για πράγματα που τρώγονται δηλαδή. Μπορούμε να το διανοηθούμε;Μπορούμε να συλλάβουμε το μέγεθος και την σημασία κυρίως μιας τέτοιας αναζήτησης;
Ψάχνουν στα σκουπίδια! Ψάχνουν γι αυτό που χορτασμένοι πετάξαμε. Ψάχνουν γι αυτό που δεν υπολογίσαμε καλά υπεραγοράζοντάς το και τώρα μας μπαγιάτεψε. Ψάχνουν για εκείνο που «ακούμπησε» την ημερομηνία λήξης του και φοβούμενοι για τις τυχόν επιπτώσεις στην υγεία μας το οδηγήσαμε καλού κακού στον σκουπιδοτενεκέ μας.
Όλα αυτά που μεταφέρουμε στον κάδο πλένοντας καλά τα χέρια μας μετά για τα μικρόβια, αποτελούν ελπιδοφόρα πακέτα για κάποιους ανθρώπους που θα δούμε μετά στον δρόμο και θα είναι ακριβώς όπως εμείς. Κάπου θα πηγαίνουν..κάτι θα περιμένουν..κάποιο παιδικό χέρι θα χώνεται βαθιά μέσα στην χούφτα τους σίγουρο για την ικανότητα που έχουν να το προστατεύουν και να το μεγαλώνουν με όλα τα αυτονόητα που γύρω τους βλέπουν.
Είναι νομίζω η εκρηκτικότερη αντίφαση που βλέπουν τα μάτια μας σε ζωντανή πλέον μετάδοση και όχι σαν μια παραδοχή που κάναμε ως τώρα στην κουβέντα μας πάνω, ότι στην Αθήνα π.χ ο κόσμος πεινάει. Ε τώρα λοιπόν πεινάει κι εδώ. Δίπλα μας. Ακριβώς κάτω από το ινστιτούτο που επισκεπτόμαστε τακτικά για να απαλλαγούμε από τα περιττά κιλά μας. Μια σταλιά απόσταση πιο κει από τους γάμους και τα βαφτίσια των ατέλειωτων μενού μας μας που προτιμούμε άθιχτα να πεταχτούν αρκεί να επιτύχουμε τον τάχα εντυπωσιασμό των καλεσμένων μας.
Στην κάθε λογής υπερβολή και στην κάθε μορφή αδιαφορίας μας ,εκεί είναι και ψάχνουν. Και όσο ψάχνουν αυτοί…τόσο πρέπει να αρχίσουμε να ψαχνόμαστε και μεις σιγά σιγά..Και να αναρωτηθούμε πρέπει. Αυτόν τον κόσμο θέλουμε; Ή μάλλον αυτόν τον κόσμο «επιτρέπουμε»;Ποια πολιτική ιδέα ή θρησκευτική ηθική μπορεί να σταθεί στα σοβαρά απέναντι σε μια τέτοια εικόνα; Και τι είδους καλύτερο μέλλον μπορούμε να περιμένουμε με σχισμένες τις σακούλες των αποφάγιων μας;