Ο ΑΘΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

Μια ματιά με κομμένη την ανάσα πάνω στους σύγχρονους ρυθμούς των καιρών μας ..Το αποτέλεσμα πολλές φορές σοκάρει όταν το απομονώσεις από την καθημερινότητα και το συνδέσει ο καθένας με την ζωή του..Για αυτό άραγες όλα?
Τυχαία σκηνή σε κάποιο πολυσύχναστο δρόμο μια επίσης τυχαία μέρα που προχωράς.Ο τίτλος δανεισμένος από την ομώνυμη ποιητική συλλογή του Γιάννη Κοντού
Ο ΑΘΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ
-Κατά τα άλλα;..Πως πας;..Καλά είσαι;
-Καλά και ρημαχτά…Τι καλά να είμαι με τόσα τρεχάματα….γίνεται;.Τι κάνουμε όλη τη
μέρα… τρέχουμε.Εγώ από δω,εσύ από κει….κάπου πήρε το μάτι μου και τον άλλον από απέναντι..Αν μπουρήσουμε πουθενά θα πούμε και κανένα γειά..Αλλιώς αστο..στον επόμενο τόνο...
-Και γιατί τόση βιασύνη λες;
-Μακάρι να ξερα..Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν έχουμε χρόνο..Δεν προλαβαίνουμε βρε παιδί μου, πάει και τελείωσε..Όσο και να τα συμπιέσουμε, τόσο μας συμπιέζουνε κι αυτά..Και πάντα κάτι περισσεύει που πρέπει να συμπιεστεί κι άλλο. Ε νισάφι πια..Πόσο;
-Τόσο πολυάσχολος έγινες λοιπόν;
-Όλοι γίναμε..Και γω έγινα και συ έγινες και ο καθένας έγινε.Για ρίξε μια ματιά γύρω σου..Σου φαίνονται πολλοί να περπατάνε φυσιολογικά; Δείχνει σαν έτσι κανένας;..Και να πεις ότι έχουν αργήσει από το τραπέζι που τους περιμένουν για να λύσουν το Σκοπιανό και το έχουν πάρει επί τροχάδην , κάτι πάει και έρχεται..Αλλά εδώ οι περισσότεροι από αυτούς, μέχρι το σούπερ-μάρκετ είναι να πάνε.Ή να πάρουν το αυτοκίνητο για να πάνε στο σπίτι ίσως.
Έχεις δει αντίδραση σε κανένα ψιλομποτιλιάρισμα;Πέραν του λεπτού αρχίζουν να κορνάρουν οι περισσότεροι με τέτοιο τρόπο λες και θα τους ακούσει το σταθμευμένο αυτοκίνητο που εμποδίζει το προπορευόμενο λεωφορείο ,θα φοβηθεί και θα κάνει από μόνο του στην άκρη.Από τη μύτη να πιάσεις έναν καπνούς θα βγάλει .
Μπαα!!Καλωδιωμένος μου είσαι και συ βλέπω;
-Τι καλωδιωμένος;
-Ε το ακουστικούλι λέω ντε..Μόνιμα στο αυτί ε;..Μη χάνεις χρόνο και κλήσεις..Βέβαια..Αυτό δεν μεταδίδει άγχος σε κάποιον που σε βλέπει νομίζεις;Αντι να περπατάς όπως πρέπει με τον αέρα σου, την παρατήρησή σου,την ηρεμία σου τέλος πάντων ρε αδερφέ,εσυ βαδίζεις και παραμιλάς.Φωνάζεις,συμφωνείς,διαφωνείς,ανταρεύεσαι..Σε βλέπει ο άλλος και μετά την αρχική σκέψη του « τι είναι ο ανθρωπος,μέχρι χτες μια χαρά ήταν» διαπιστώνει την ύπαρξη καλωδίου..Ε αυτό ήταν..Δυό τρεις έτσι να δεί ,του πέρασε κι αυτουνού η ένταση …και φεύγω μετά λέει να πάω..
-Φεύγεις;
-Αυτός φεύγει..Αλλά θα φύγω και γω.Πρέπει να πάω..να μην ξεχάσω..να μην μου κλείσει..να γυρίσω..να θυμηθω..Κατι απ όλα αυτά τέλος πάντων έχω να κάνω..Θα δω τι θα προλάβω δηλαδή.Και να τανε μέσα στη μέρα μας μόνο, έχει καλώς..Αυτό που με ανησυχεί τελευταία είναι ότι με απασχολούν και στον ύπνο μου.Και ο εφιάλτης ξέρεις ποιος είναι;Να μου υπαγορεύει κάποιος σε γρήγορη ταχύτητα τι πρέπει να κάνω και γω να τρέχω για να τα καταφέρω..Αλλά τρέχω πάνω σε έναν διάδρομο γυμναστικής…Όσο πιο πολύ αυτός διατάζει, τόσο πιο γρήγορα εγώ τρέχω και άλλο τόσο πιο γρήγορα κινείται και ο διάδρομος όμως..Αποτέλεσμα κανένα στην ουσία δηλαδή...Κίνηση καμιά.. Και δώστου ιδρώτας μετά ……. και δώστου ξύπνημα ακόμα πιο μετά..
-Κάτι περίπου σαν τον Αθλητή του Τίποτα που λέει και κάποιος ποιητής ε;
-Ακριβώς! Και να δω με τόσους αθλητές πρωταθλητικών προδιαγραφών που έχουν μαζευτεί τελευταία ,τι αξία θα έχει ο όποιος κατακτημένος τίτλος.Εγω πάντως ευχαρίστως θα στον χάριζα....Μου χαρίζεις την ηρεμία μου;