Κατάθεση ψυχής

Κατάθεση ψυχής…
Διαβάζοντας το εξαιρετικό κείμενο με τίτλο «Συμπεριφορά απέναντι στους τυφλούς», το κείμενο που έχει γράψει αυτό το νέο παιδί, ο φοιτητής της Νομικής Σχολής, ο οποίος αντιμετωπίζει πρόβλημα με την όρασή του, δεν μπορείς παρά να συγκινηθείς και να συγκλονιστείς. Δεν μπορείς παρά να ξεχειλίσεις από υπερηφάνεια…Όχι να νιώσεις οίκτο ή λύπη. Όχι…
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι αξιολύπητοι, αντίθετα είναι αξιέπαινοι. Μαχητές από τη μέρα που ήρθαν στον κόσμο, παλεύουν συνεχώς γι’ αυτά που σε εμάς τους υπόλοιπους μπορεί να φαντάζουν περιττά ή δεδομένα.
Συγκίνηση και πόνο, αισθάνθηκα λοιπόν και μια απέραντη συμπάθεια προς όλες αυτές τις αγνές ψυχές που δεν ενοχλούν κανέναν, δεν ζητούν τίποτα από κανέναν, μάχονται και υπερασπίζονται τα δικαιώμάτα τους, δικαιώματα -αν μη τι άλλο- ίδια και ίσα με τα δικά μας. Δεν διαφέρουμε σε τίποτα απολύτως από τους ανθρώπους αυτούς. Δεν υπερτερούμε σε κάτι. Αντίθετα, μπροστά τους μοιάζουμε τόσο αδύναμοι, τόσο μικροί, τόσο ανήμποροι να αντιμετωπίσουμε κάτι αντίστοιχο, τόσο …
Αναλωνόμαστε καθημερινά σε μικρότητες, μικροπρέπειες και κακεντρέχειες, μνησικακίες, ίντριγκες και διενέξεις, έχοντας ως γνώμονα και οδηγό τη λανθασμένη πεποίθηση - εντύπωση ότι όλα στη ζωή είναι δεδομένα. Λάθος! Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι απόλυτο, βέβαιο και εξασφαλισμένο.
Στη ζωή τα πάντα είναι μετέωρα. Όλα ανατρέπονται.. Και ανατρέπονται απρόσμενα, αναπάντεχα, αιφνίδια. Άλλωστε, ποτέ κανένα ξαφνικό γεγονός δεν «εξέδωσε ανακοίνωση» για τον επικείμενο ερχομό του…
Σε καθημερινές ανθρώπινες συναναστροφές μας, αναφερόμαστε συχνά στη λέξη πρόβλημα. Αλήθεια, έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς σας τι σημαίνει η λέξη πρόβλημα; Πρόβλημα ουσιαστικό και μη αναστρέψιμο; Έχει αναλογιστεί ποτέ κανείς από εσάς πώς είναι να μην μπορείς να δεις ή να περπατήσεις; Να μην μπορείς να μιλήσεις ή να ακούσεις; Να μην μπορείς να κάνεις πράγματα απλά, καθημερινά, τετριμμένα για ορισμένους και να αναγκάζεσαι εκ των πραγμάτων να επινοείς άλλες μεθόδους, τις οποίες πολύ απλά όλοι εμείς οι «παντογνώστες» μεταφράζουμε ως παραπανίσια και αντικαταστάτρια αίσθηση ή ικανότητα;
Όχι, δεν κάνω κήρυγμα -δεν είμαι άλλωστε σε θέση και δεν έχω το δικαίωμα να κάνω κήρυγμα- αλλά μια απλή και αληθινή κατάθεση ψυχής, μιας ευαίσθητης ψυχής που θλίβεται κάθε φορά μπροστά στην απάθεια και τον ωχαδερφισμό που επιδεικνύουν ορισμένοι άνθρωποι απέναντι σε συνανθρώπους με ειδικές ανάγκες.
Εν κατακλείδι, σκοπός του ανωτέρω λογισμού δεν είναι να θίξει ενδεχομένως τα όποια «κακώς κείμενα». Αντίθετα, στόχος του είναι να ευαισθητοποιήσει. Να φέρει στην επιφάνεια κάποια ξεχασμένα πλην σημαντικά αισθήματα και να «ξυπνήσει» ανθρώπινα στοιχεία που δυστυχώς τη σημερινή εποχή εκλείπουν… Σκοπός του, τέλος, είναι να αφυπνίσει από το λήθαργο και τη στασιμότητα της κοινωνίας του σήμερα που τα θέλει όλα δεδομένα και αυτονόητα.
Αν αναλώναμε πέντε λεπτά από το χρόνο μας σκεπτόμενοι όλα τα παραπάνω, αν ερχόμασταν έστω και για δευτερόλεπτα στη θέση αυτών των ανθρώπων, αν «ξεφορτωνόμασταν» από μέσα μας παντός είδους αρνητικές σκέψεις και κυρίως, αν πράτταμε αναλόγως, τότε ναι, θα μιλούσαμε για μια κοινωνία πραγματικών ανθρώπων…