Σκάβε και μη ρωτάς

Το παρών αποτελεί αναδημοσίευση από την στήλη "ΕΝΤΟΣ..ΕΚΤΟΣ"της εφημερίδας ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ
του Γιάννη Βαρελλά

Από την εποχή της περίφημης ρήσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή του παλαιότερου ότι «αυτή η χώρα έχει γίνει ένα απέραντο φρενοκομείο» ως την εποχή των μετέπειτα κοκορευόμενων πολιτικών της διαπίστωσης πως «αυτή η χώρα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο» έχει παρέλθει ασφαλώς ένα κάποιο χρονικό διάστημα.Τα δυό συμπεράσματα δεν είναι άσχετα όμως μεταξύ τους.Αν μάλιστα κάποιος τα κοιτάξει από πολύ κοντινή απόσταση και συγχρόνως ρίξει μια ματιά σε αυτά που συμβαίνουν γύρω του, ίσως να έφτανε στην δημιουργία μιας τρίτης διαπίστωσης που θα προέρχεται από τις δύο προηγούμενες και θα λέει «ότι αυτή η χώρα έχει γίνει τελικά ένα απέραντο εργοταξιακό φρενοκομείο».
Αυτό το «εργοταξιακό φρενοκομείο» φαίνεται πως ταιριάζει γάντι με την ψυχοσύνθεσή μας.Ικανοποιεί τις ανάγκες της συνείδησής μας βρε αδερφέ..πες το και έτσι..ή πες το αλλιώς αν δεν σου αρέσει έτσι και δες το σαν μια «χωμάτινη αναμπουμπούλα» που πάντοτε μας ακολουθεί από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας μας σαν κράτος.
Η μανία αυτή του Έλληνα με τα χώματα είναι άνευ προηγουμένου.Λες και το έχει πάρει κατάκαρδα που μέσα τους θα καταλήξει φροντίζει κάθε φορά να τα παιδεύει όσο γίνεται περισσότερο κατά την ζωντανή του περίοδο.
Όπου κι αν κοιτάξεις..σημάνσεις,παρακάμψεις ,εργάτες και μηχανήματα.Ένα ατέλειωτο εργοτάξιο που λειτουργεί δίπλα σου κάθε φορά με τέτοιο καθυστερηματικό τρόπο που την εντύπωση σου δημιουργεί πως αν δεν έρθει το επόμενο που θα ασχοληθεί με την επισκευή αυτού που φτιάχνεται, δεν πρόκειται να το κουνήσει ρούπι από κει.
Από την άλλη δημιουργείται μια παράξενη ικανοποίηση μέσα μας κάθε φορά που ακούμε εξαγγελίες έργων.Να χει καμιά σχέση αυτό με το ότι πάντα προτιμούσαμε τα έργα από τα λόγια άσχετα αν τις περισσότερες φορές χορταίνουμε από τα δεύτερα; Δεν ξέρω.Πάντως είμαστε εξαρτημένοι από αυτό το πάθος μας σε τέτοιο βαθμό ώστε φροντίζουν πάντα να μην μας αφήνουν παραπονούμενους.Δεδομένω όμως ότι τα έργα κάποτε τελειώνουν όταν γίνουν σωστά και έχοντας υπόψιν και την θεωρία του Διονύση Παπαγιαννόπουλου «περί πιατέλας, που να προσέχουμε πρέπει ώστε όσο κι αν τσιμπολογούμε μέσα της πάντα να απομένει σε αυτή περιεχόμενο» πρέπει να κυκλοφορούν συνέχεια και εξαγγελίες έργων.Και πως θα γίνει αυτό; Μα με τον τρόπο που γίνεται σήμερα.
Κάνεις ας πούμε έναν δρόμο την σήμερον ημέρα που μετά από λίγα χρόνια θα χρειαστεί να τον ξανακάνεις αφού οι κακοχαράξεις και οι κακοτεχνίες του θα είναι τόσες που θα τον έχουν καταστήσει απαγορευτικό και άχρηστο.Στο μεταξύ όλο αυτό το διάστημα οι επισκευές του θα καλύπτουν τα όποια κενά εξαγγελιών που τυχόν θα προκύψουν.Τόσο απλά!
Θα ήταν πραγματικά εκτιμητέο και ειλικρινές να έβγαινε κάποιος και να μιλούσε με ολοκληρωμένο τρόπο για ένα έργο που πρόκειται να γίνει.Να μην έμενε μόνο στο βαρύγδουπο και «φασαριόζικο» επικοινωνιακά μέρος του που ολοκληρώνεται με την τελετή εγκαινίων ,αλλά να προχωρούσε ακόμα πιο πολύ στην χρηστικότητα,στην ανθεκτικότητα,στον τρόπο συντήρησης και εκμετάλλευσης του έργου αυτού.Τότε μόνο ίσως θα μπορούσε να γίνει ένας σαφής διαχωρισμός στα μάτια του κοινωνικού συνόλου μεταξύ του αληθινού εργοταξίου που καταλήγει κάπου και μεταξύ του εργοταξιακού φρενοκομείου των ημερών μας που παράγει ανάπηρα μεν έργα με πλούσιους όμως εμπλεκόμενους σε αυτά.