ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΡΥΠΙΩΤΗ

13 Οκτωβρίου 1922 ο Γιάννης και Παναγιώτα Γρυπιώτη στη Στεφανιά αποκτούν ένα αγόρι που θα πάρει το όνομα Γεώργιος. Τα πρώτα παιδικά του χρόνια τα περνά στη Στεφανιά στην συνέχεια μαθαίνει τα πρώτα του γράμματα στη Σκάλα και συνεχίζει στο Γύθειο.
Αργότερα το έτος 1939 φθάνει στην Αθήνα για να σπουδάσει Ιατρική, χρόνια δύσκολα τόσο για την πολυμελή οικογένεια του όσο και για τον ίδιο .
Τα χρόνια της κατοχής τον βρίσκουν φοιτητή, οι πολιτικές ανησυχίες η φοιτητική νεανική ιδεολογία και ο πόλεμος τον απομακρύνουν από τις σπουδές για λίγο του και έτσι το έτος 1939 δίνει τον όρκο του Ιπποκράτη .
Για 6 μήνες μένει στην Αθήνα στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός για ειδίκευση στην Παθολογία .
Η Λακωνία και ιδιαίτερα η Σκάλα είναι ο απώτερος τόπος για να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Δύσκολα χρόνια για την περιοχή της Σκάλας, ο πόλεμος άφησε πίσω του πολλά προβλήματα στους κατοίκους, όπως φτώχεια και αρρώστιες, η κακιά γρίπη, το κρυολόγημα, η ελονοσία και το κακό σπυρί ήταν οι αντίπαλοι για έναν νέο γιατρό.
Ο νέος αυτός γιατρός ο Γιώργης ο Γρυπιώτης στην αρχή με το άλογο του έφθανε και στο πιο απομακρυσμένο σπίτι ή μαντρί, όπου τον καλούσαν νύχτα ή ημέρα για να παρέχει τις υπηρεσίες του και τις συμβουλές του.
Το άλογο στην συνέχεια αντικαταστάθηκε από ένα μοτοσακό και έτσι στους κακοτράχαλους και ανύπαρκτους δρόμους ο Γιατρός διάβαινε για να σκύψει επάνω στον ασθενή του.
Αργότερα με το αυτοκίνητο του οι συνθήκες καλυτέρεψαν και έτσι το κρύο ή η βροχή δεν θα αποτελούσαν δυσκολίες στις μετακινήσεις του. Το μικρό πράσινο αυτοκίνητο του γιατρού τον συντρόφεψε μέχρι τα τελευταία χρόνια της παρουσίας του ως γιατρού.
Η όραση του γιατρού κατά την διάρκεια της νύχτας και η φιλασθένεια του ανάγκαζαν τα παιδιά του και την κυρά Βασιλική να παίζει τον ρόλο του οδηγού του στις επισκέψεις των ασθενών και έτσι και με αυτό τον τρόπο η οικογένεια τουσυμπαρίστατο στον ασθενή και μάλιστα πολλές φορές περίμεναν για ώρες μέσα στο αυτοκίνητο το γιατρό να τελειώσει την επίσκεψη του.
Η αμοιβή του ελάχιστη και αυτή από όσους έχουν τη δυνατότητα, για όσους δεν την είχαν όχι μόνο δεν την ζητά αλλά και πολλές φορές τους δίνει και τα εισιτήρια για να πάνε την επομένη στη Σπάρτη ή στην Αθήνα για να βρουν την υγειά τους. Ακόμα ο ίδιος από το υστέρημα του προσφέρει φάρμακα για να γίνουν καλά οι άνθρωποι του.
Στο διάβα της ζωής του γνωρίζει την Βασιλική Νικιτάκη από τη Σπάρτη όπου την 18’9’1967 γίνεται σύντροφος στη ζωή του και αποκτούν τρεις γιούς , το Γιάννη , το Χρήστο και τον Πάνο.
Η ζωή συνεχίζεται οι ανάγκες πληθαίνουν ο γιατρός όμως είναι πάντα γιατρός, τον όρκο του Ιπποκράτη τον τιμά περισσότερο από κάθε άλλον γιατρό.
Το ωράριο του γιατρού και της οικογένειας του ανύπαρκτο ή ακατάστατο, ημέρα, νύχτα καθημερινή ή σχόλη του γιατρού η πόρτα ή το τηλέφωνο είναι ανοικτά για να κληθεί και να προστρέξει .
Δεν υπάρχει Σκαλιώτης ή κάτοικος της ευρύτερης περιοχής που να μην θυμάται το μικρόσωμο γιατρό πλην όμως μεγάλο και έμπειρο επιστήμονα και ακριβή στις διαγνώσεις του να παρίσταται στον ασθενή και στην οικογένεια του. Τα μάτια του κάτω από τα παχιά και μεγάλα γυαλιά του να κοιτάζουν την ψυχή του ασθενή και της οικογένειας του και στις δύσκολες στιγμές για ώρες και πολλές φορές για ημέρες να στέκεται στο κρεβάτι του ασθενή και να δίνει την μάχη με το χάρο για το ποιος θα επικρατήσει.
Πολλές φορές πήρε τον ασθενή από τα χέρια του χάρου και άπειρες φορές του έκοψε την όρεξη του για να μεγαλώσει το λαό του.
Αυτές οι μάχες ήταν που ο Γρυπιώτης ο γιατρός έγινε ο γιατρός του λαού, ο γιατρός που δεν έκανε διάκριση σε ασθενή πλούσιο ή φτωχό, επιστήμονα ή εργάτη ή ζητιάνο.
Το έτος 1995 με την αγάπη και την ψήφο του δημότη Σκαλιώτη κατέλαβε την θέση του πρώτου Δημάρχου του Καποδιστριακού Δήμου Σκάλας , και εκεί ο γιατρός Δήμαρχος έδωσε όλη του την ψυχή για να κάνει τα πρώτα του βήματα ο Δήμος Σκάλας, και στις εξετάσεις αυτές ο γιατρός Δήμαρχος περάτωσε την θητεία του αποκομίζοντας τις ευχαριστίες και τα ευμενή σχόλια του Δημότη της Σκάλας.
Ο Δήμαρχος Γεώργιος Γρυπιώτης πρέπει να είναι παράδειγμα προς μίμηση για κάθε Δήμαρχο και κάθε αιρετό αφού κατάφερε να ενώσει χωριά με διαφορετικές νοοτροπίες και αντιλήψεις
Σε ηλικία πλέον των 85 ετών αποφασίζει ή αναγκάζεται από την υγεία του και την οικογένεια του να συνταξιοδοτηθεί και τότε αρχίζει να ψάχνει πόσα ένσημα έχει αφού μέχρι τότε δεν τον ενδιέφερε το τέλος της σταδιοδρομίας του ως γιατρός.

Κυρά βασιλική σε ευχαριστούμε και εσένα που ως σύζυγος΄ μητέρα εκπαιδευτικός και βοηθός γιατρού στάθηκες στο πλευρό του γιατρού και στο πλευρό των κατοίκων της περιοχής μας.
Γιάννη Χρήστο Πάνο βαρύ φορτίο σας άφησε ο πατέρας σας , ακόμα βαρύτερο το όνομα του που θα μείνει στην ψυχή μας με τις καλύτερες αναμνήσεις για την προσφορά του στον άνθρωπο.
Γιατρέ είμαστε σίγουροι ότι και εκεί στον άλλο κόσμο που πήγες, έχεις αρχίσει Ίδη να προσφέρεις τις υπηρεσίες και εκεί.
Άνθρωπε γιατρέ θέλουμε να πιστεύουμε ότι φεύγοντας μας άφησες αντικαταστάτη , εμείς οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από ανθρωπιά.
Γιατρέ της καρδιάς μας μέσα από την ψυχή μας σου ευχόμαστε καλό ταξίδι και να ξέρεις όπως θα καίει το καντηλάκι πάνω στο μνήμα έτσι και το όνομα σου θα μένει άσβεστο στην ψυχή μας και πάνω στον ουρανό της Σκάλας
Αιωνία η μνήμη σου γιατρέ.
ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ