Η ιστορία του επους του 40΄ από δυο Λάκωνες ήρωες το ΜΑΤΖΑΒΡΑΚΟ ΙΩΑΝΝΗ και το ΚΟΤΣΩΝΗ ΝΙΚΟ ,από τους ελάχιστους επιζώντες τη σήμερον ημέρα .
Δείτε τα βίντεο που ακολουθούν και ακούστε με μεγάλη προσοχή την αφήγηση αυτών των ανθρώπων, που παρόλο τα 93 τους χρόνια δεν διστάζουν να ξαναπούν αν χρειαστεί ξανά ΑΕΡΑ- ΑΕΡΑ
2 σχόλια:
Αυτοί οι άνθρωποι είναι παράδειγμα ζωντανήs ιστορίαs που φεύγονταs κάποτε αφήνουν κενό παιδείαs και ηρωησμού.Εγώ ανήκω στουs τυχερούs που γνώρισα έναν τέτοιο μαχητή τηs ιστορίαs, τον νονό μου κ.Γ.Ρουμάνο από την Γλυκόβρυση, που και αν τα κρυοπαγήματα του στέρησαν τα πόδια του,είναι μέχρι σήμερα σωστό παληκάρι.Τον ευχαριστώ που έδωσε τότε για να έχω εγώ σήμερα.Τιμήστε όλουs εκείνουs που το αξίζουν και όχι τουs κυρίουs και τιs κυρίεs που τουs χαρίζουμε απλόχερα εγκώμια και τιμητικέs πλακέτεs ενώ ξέρουμε πωs μαs δουλεύουν κανονικά.
Από τουs λαγούs και τα πετραχήλια που μαs τάζουν θα δούμε τουs λαγούs και μάλιστα στιφάδο.[Angelheart]
Όσοι σκότωσαν έλληνες πήραν συντάξεις αντιστασιακού... Αυτοί οι άνθρωποι που πολέμησαν τον εχθρό τι πήραν από την πατρίδα για ανταμοιβή? Γνώρισαν έναν αγωνιστή της (πραγματικής) εθνικής αντίστασης που πολέμησε τους συμμάχους των γερμανών, βουλγάρους μαζί με τον γνωστό καπετάνιο Αντών-Τσαούς. Ήταν νέος για να στρατευθεί, 17 ετών, έτσι εντάχθηκε στην αντίσταση. Είχε συλληφθεί και ξυλοκοπηθεί άγρια από τους βουλγάρους, έμεινε σε κώμα εβδομάδες ολόκληρες και η περιπέτειά του αυτή του είχε αφήσει σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα. Η αμοιβή του? Μια θέση οδοκαθαριστή στο Δήμο Θεσσαλονίκης, να σκουπίζει πεζοδρόμια τα ξημερώματα μέσα στο κρύο... Οι αντάρτες που συνεργάστηκαν με τους βουλγάρους στην επιχείρηση εναντίον των δυνάμεων του Αντών-Τσαούς κατά τις οποίες και συνελλήφθη, πήραν σύνταξη αντιστασιακού.
Γνώρισα επίσης έναν πολεμιστή της Αλβανίας, πρόσφυγα, γενημένο στα περίχωρα της Σμύρνης. Ο πατέρας του δεν πρόλαβε να "συνωστιστεί" στην προκυμαία της Σμύρνης μαζί με τους άλλους έλληνες γιατί απλά οι τούρκοι τον έσφαξαν πάνω στο κούτσουρο του χασάπη, μπροστά στα μάτια του 7χρονου τότε γιού του. Αυτός ο άνθρωπος που είδε να σφάζουν οι εχθροί τον πατέρα του σαν σκυλί, πολέμησε τους ιταλούς με αυτοθυσία στα βουνά της Ηπείρου. Ήταν απ'αυτούς που αντιμετώπισαν την επίλεκτη μεραρχία αλπινιστών Τζούλια. Στη διάρκεια του πολέμου όμως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη θέση του (αφού ζήτησε άδεια που δεν ενέκρινε ο λοχαγός του) για να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη επειδή είχε πληροφορηθεί από τη μητέρα του με κάποιο γράμμα ότι η αδερφή του πέθαινε από φυματίωση. Δεν την πρόλαβε ζωντανή. Πήγε κατόπιν στο φρουραρχείο, δήλωσε ποιός είναι και ζήτησε να επιστρέψει στη μονάδα του, στην πρώτη γραμμή. Φυσικά πέρασε στρατοδικείο, το οποίο όμως ενώ η ποινή που προβλέπεται για εγκατάλειψη θέσεως σε καιρό πολέμου είναι ο θάνατος, του επέβαλε μια συμβολική ποινή φυλάκισης και αφού οι στρατοδίκες έβρισαν το λοχαγό του που δεν του έδωσε άδεια να επιστρέψει και να θάψει την αδερφή του. Ο πόλεμος τελείωσε, τα χρόνια πέρασαν και ο άνθρωπος αυτός εργαζόταν ως νυχτοφύλακας σε μια ιδιωτική σχολή. Η αμοιβή αυτού του ανθρώπου από το ελληνικό κράτος ήταν όταν κάποτε η ιδιωτική σχολή έγινε δημόσια, να απολυθεί διότι δεν είχε λευκό ποινικό μητρώο λόγω της παλλιάς εκείνης καταδίκης από το στρατοδικείο! Χρειάστηκε η προσωπική παρέμβαση του υφυπουργου παιδείας μετά από πολλές μεσολαβήσεις ανθρώπων που δεν αδιαφόρησαν μπρος στην αδικία, ώστε να του επιτρέψει η πατρίδα αυτού του βασανισμένου ανθρώπου να συνεχίσει να φυτοζωεί από το μισθό του νυχτοφύλακα.
Αυτοί οι άνθρωποι σίγουρα δεν πολέμησαν για υλική αμοιβή. Όμως βαρέθηκα να βλέπω την ελλάδα να πετάει τους ήρωες στα σκουπίδια, αλλά να τιμά και να ανταμοίβει τα ίδια τα σκουπίδια.
Δημοσίευση σχολίου