Με έναν μπόγο με ρούχα στα χέρια, με την αγωνία για το άγνωστο που τους περίμενε, αλλά και την ελπίδα ότι θα γλιτώσουν απ’ τη πείνα, τη δυστυχία και την εκμετάλλευση που βασίλευε στην Ελλάδα.. Πίστευαν ότι κάτι θα κονομήσουν και θα γυρίσουν πίσω στην πατρίδα. Οι περισσότεροι όμως έμειναν εκεί για πάντα
Το « μαρτύριο» του Έλλις Άιλαντ
Το ταξίδι απ' το λιμάνι του Πειραιά ή της Πάτρας διαρκούσε κάπου 25 μέρες, κάτω από άθλιες συνθήκες για τους επιβάτες της τρίτης θέσης, που ήταν οι δικοί μας. Οι μετανάστες θεωρούνταν «φορτίο» και πακετάρονταν κυριολεκτικά σε απελπιστικά στενούς χώρους. Πλοία μόλις 5-6 χιλιάδων τόνων μετέφεραν 1.200-1.300 επιβάτες! Από την πρώτη κιόλας μέρα του ταξιδιού η πολυκοσμία, οι αναθυμιάσεις των εμετών, η μυρωδιά των ανθρώπινων σωμάτων, έκαναν την κατάσταση δραματική. Το πλοίο αγκυροβολούσε στο λιμάνι της Ν. Υόρκης, σε έναν απ' τους ντόκους του Μανχάταν ή απέναντι στο Χομπότεν. Το εισιτήριο ήταν 25 δολάρια μέχρι το 1910 κι έφτασε τα 50 δολάρια μετά το 1920, πολύ μεγάλο ποσό για την εποχή εκείνη.
Οι επιβάτες της πρώτης και της δεύτερης θέσης, ύστερα από ένα σύντομο ιατρικό και τελωνειακό έλεγχο, χάνονταν στους δρόμους του πολύβουου Μανχάταν, που γνώριζαν άλλωστε πολύ καλά. Το μαρτύριο για τους επιβάτες της τρίτης θέσης, που ήταν και οι δικοί μας, μόλις άρχιζε. Κατάκοποι και παραφορτωμένοι, επιβιβάζονταν σε βάρκες της Υπηρεσίας Αλλοδαπών και μεταφέρονταν στο περίφημο Έλλις Άιλαντ. Το Έλλις Άιλαντ είναι ένα μικρό νησάκι στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης, γνωστό στους Έλληνες μετανάστες ως «Καστιγγάρι».
Εκεί μέσα στις στοές των γραφείων υποβάλλονταν σε ιατρικό και διοικητικό έλεγχο. Το μαρτύριο που περνούσαν, τους έκανε να ξεχάσουν τις ταλαιπωρίες του ταξιδιού Οι γιατροί εξέταζαν πρώτα τα μάτια των μεταναστών για να δουν αν πάσχουν από τραχώματα, την κατάσταση του δέρματος, του στόματος, της κεφαλής, του σώματος. Σε περίπτωση διάγνωσης ασθένειας ή σωματικής αναπηρίας, οι μετανάστες κρίνονταν ανεπιθύμητοι και η ακτοπλοϊκή εταιρεία που τους μετέφερε είχε την υποχρέωση να τους επαναφέρει πίσω στην πατρίδα. Ανεπιθύμητοι κρίνονταν επίσης και όσοι δεν είχαν συγγενείς ή φίλους στην Αμερική, για να τους δώσουν ένα κρεβάτι και ένα πιάτο φαγητό τις πρώτες μέρες, που κινδύνευαν να πεθάνουν απ’ την πείνα. Επίσης όσοι δεν φαίνονταν αρκετά γεροί για να δουλέψουν στις σιδηροδρομικές γραμμές ή στα μεταλλεία, για τα οποία τους προόριζαν. Τον καθέναν απ’ αυτούς, τον συνοδεύουν δυο αρχειακά έγγραφα ντοκουμέντα, του πλοίου που τους μετέφερε στην Αμερική και της Υπηρεσίας Αλλοδαπών του λιμανιού της Νέας Υόρκης που έφταναν, στα οποία αναφέρονται το όνομα του πλοίου, τα στοιχεία τους και ο τόπος καταγωγής τους τα στοιχεία των φίλων ή συγγενών που θα τους φιλοξενούσαν στην Αμερική, το χρώμα των ματιών, των μαλλιών, το μήκος του πέλματος των ποδιών, η κατάσταση της υγείας τους, η οικογενειακή τους κατάσταση, το εισιτήριο που πλήρωσαν για να έρθουν, κ.λ.π.. Όλοι δήλωναν τόπο διαμονής τους τα σπίτια άλλων συγχωριανών τους που ήδη ήταν στην Αμερική.
Βρείτε από τα αρχεία του Έλλις Άιλαντ τους δικού σας ανθρώπους ,την ημερομηνία αναχώρησης ,και άφιξης ,διάρκεια ταξιδιού ,το όνομα του πλοίου ,και την καταγραφή τους κατά την είσοδο στο λιμάνι Έλλις Άιλαντ .
Κάντε πρώτα μια εγγραφή για να μπορέσετε να κάνετε την περιήγησης σε περισσότερες πληροφορίες http://www.ellisisland.org/default.asp
ΑΣΦΥΞΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΤΡΑ 
